Echt bezuinigen doe je door de burger centraal te zetten
Jaaaaaa… een serre! Twee jaar sparen. Eindelijk is het zover. Een aannemer maakt tekeningen. In de glazen aanbouw zie je jezelf al zitten op zondagochtend aan de krant, koffie en verse croissant.
Alleen nog even de gemeentelijke vergunning aanvragen. De brief en tekening zijn al snel verstuurd. Na zes weken krijg je een reactie. De vergunning is afgewezen. De serre past niet in het bestemmingsplan: hij is 20 centimeter te diep. Maar… er is een escape: je kunt een verzoek indienen voor vrijstelling op het bestemmingsplan. EUREKA!
Vlijtig ga je aan de slag. Je legt een papierwinkel aan, bedenkt een scherpe motivatie, leest kleine lettertjes en twee weken later dien je het verzoek om vrijstelling in bij je gemeente.
Aangezien het verlenen van ontheffing –let wel!- een gunst is en geen recht, verstrijkt er tijd. Veel tijd. De herfstblaadjes dwarrelen op de plek waar de serre had moeten staan. Want wat gebeurt er achter de schermen? Het verzoek wordt getoetst. B&W neemt een principebesluit. Dat principebesluit wordt zes weken ter inzage gelegd. Komen er geen zienswijzen (dikke mazzel), dan neemt B&W een definitief besluit. Vaak zijn we dan enkele maanden verder. En vele ambtelijke manuren.
Ook deze gemeente belooft in haar missie ‘de inwoner centraal te zetten’. Maar zou ze echt waarde hechten aan die belofte, dan zou het proces er achter de schermen als volgt uit zien…
Je dient een vergunningaanvraag in voor je serre. Een ambtenaar neemt het in behandeling en ziet dat de serre 20 centimeter te diep is voor het bestemmingsplan. Hij belt je op en zegt dat je twee mogelijkheden hebt:
— Vraag ontheffing aan. Nadeel: duurt lang en kost geld (leges).
— Maak je serre 20 centimeter korter. Voordeel: je kunt snel met de bouw starten.
Wacht… als mijn serre 20 centimeter korter is, dan krijg ik wel een vergunning?! Ja. Zo simpel is het.
Nou, dan weet ik het wel: die krant, koffie en croissants passen ook in mijn serre die iets minder diep is. Het scheelt me veel tijd, geld en gedoe. Kan je nagaan wat het de gemeente scheelt: het veelvuldige van veel tijd, geld en gedoe.
En dat is nou precies hoe we echt slagen kunnen maken. Neem de inwoner of burger als uitgangspunt bij het inrichten van je organisatieprocessen. Ze worden vanzelf lean en mean. Da’s geen kaasschaaf, dat is echt bezuinigen.
Een aantal zaken komt zo fenomenaal bij elkaar: het terugdringen van de ambtelijke bureaucratie, het centraal stellen van de inwoner, het streven naar transparantie en tot slot meer doen met minder in een recessie.
En die inwoner die gebeld wordt door een meedenkende ambtenaar… die wordt direct fan!